Snežana Čongradin
Ko kaže da je Srbija izgubila ratove devedesetih? Pod Srbijom se i tada kao i danas podrazumevalo – Socijalistička partija Srbija i Srpska radikalna stranka. Ta Srbija živi tri decenije bez prestanka, nikada kažnjena, nikada poništena, sa kratkim prekidom u apsolutnoj dominaciji, tri godine od petooktobarske revolucije.
Ratno-zločinački i profiterski dvojac – Slobodan Milošević i Vojislav Šešelj i njihovi sinovi. Sinovi, još od rane mladosti vrlo aktivni i pomni učesnici u zločinačkim pohodima svojih političkih očeva po ratištima širom bivše Jugoslavije, i dan danas zalivaju benzinom i svaki čas pale šibicu ne bi li razbuktali zlo i mržnju i sačuvali sebe na pozicijima sramnih privilegija stečenih na smrti, čistoj smrti, bez ikakve posrednosti i interpretacija.
Veličina i dubina njihovog greha prevazilazi često stanja svesti građanki i građana, ističući nemogućnost primanja i obuhvatanja tog zla koje ide – da, zaista ide do namernog ubijanja dece, starih, civila, nemoćnih, nevinih ljudi…, samo da bi zaradili novci i pribavili moć za dalju manipulaciju sopstvenog naroda. Zbog podrške i spremnosti da se žrtvuju za smrdljive džepove političkih hulja, poput predstavnika tadašnje kao i aktuelne vlasti.
Juče je prošla 31 godina od početka opsade Sarajeva. Istovremeno, prošle su tri decenije, a da Srbija, narod Srbije, nije taj datum obeležio kao jednu od najvećih sramota svoje nacionalne istorije, nastale usled nakaznosti politike nekolicine hulja, od kojih dvojica, zamislite i dan danas su na samom vrhu moći i odlučuju o njihovoj sudbini. Kulturi, obrazovanju, ekonomskoj situaciji i zdravlju…
Vitlači kišobranima, stativima ili pak mitraljezima na brdima iznad Sarajeva, dok se uvlače u onu stvar najvećem zlikovcu i najsramnijoj političkoj i ljudskoj figuri u javnom životu Srbije – Vojislavu Šešelju – predanim radom takve vrste došli su do samog trona, pre deset godina. Dvadeset godina inspirisanja i podstrekavanja na najgnusnije zločine, slanja u samoubistva sopstvenih građana, nemilice ih pljačkajući, isplatilo se Aleksandru Vučiću i njegovom političkom bratu Ivici Dačiću.
Kakve su gadosti ova dvojica izjavljivali u trodecenijskoj „karijeri“, kakve su činove preduzimali ne bi li se istakli kao glavni naslednici najodvratnijih političkih aktera u novijoj istoriji starog kontinenta.
Zato i danas, 31 godinu nakon početka najduže opsade jednog u istoriji modernog „ratovanja“ oni „drže“ gotovo sve medije, obrazovni sistem, kulturni prostor nacije, držeći sopstvene građane daleko, toliko daleko od istine o sopstvenim nepočinstvima da usled protoka vremena sve besmislenije deluje svaki pokušaj skretanja pažnje javnosti da je reč o običnim zlikovcima.
Podsetimo se početaka karijere zlikovaca. Samo činjenice i samo brojevi. Bez ustezanja.
Opsada Sarajeva počela je 5. aprila 1992. godine, a okončana je 29. februara 1996. godine. Trajala je 1.425 dana.
Više od 350.000 stanovnika bilo je izloženo svih 1.425 dana napadima pripadnika nekadašnje JNA i paravojnih formacija, a kasnije pripadnika tadašnje Vojske Republike Srpske. Ubijali su ih sa brda, sa visine, jer zahvaljući običnim ljudima, civilima, kojima ništa drugo osim da se brane nije preostalo, nisu uspeli da siđu u grad i zauzmu ga iz suštine njegovog postojanja. Kako podseća Aldžazira, građana koji su se odazvali pozivu za odbranu, te u početku skoro goloruki, u patikama i farmericama, s minimalno naoružanja, stali na branike grada.
Tokom opsade poginuo je 11.541 građanin Sarajeva, među njima 1.601 dijete. Prema posleratnim istraživanjima, najviše stanovnika, skoro četiri petine od ukupnog broja poginulih, stradalo je u prve dvije godine rata.
Prve civilne žrtve opsade Sarajeva Suada Dilberović i Olga Sučić ubijene su 5. aprila na mostu Vrbanja, nedaleko od zgrade tadašnje Skupštine Socijalističke Republike Bosne i Hercegovine ispred koje su se odvijale demonstracije građana koji su tražili očuvanje mira, na koje je otvorena vatra. Nekadašnji most Vrbanja danas nosi ime po dvema hrabrim ženama, a ploča na njegovoj sredini, okrenuta ka istoku, odakle se svaki dan ukazuje s izlaskom prvih sunčevih zraka, podseća i upozorava namerne i slučajne prolaznike na tešku prošlost grada.
Stavovi autora u rubrici Dijalog ne odražavaju nužno uređivačku politiku Danasa.
