BEOGRAD, 28. februar 2024. – Fond za humanitarno pravo (FHP) predstavio je danas u Medija centru svoj šesnaesti dosije pod nazivom „Dosije Svetozar Andrić.
Svetozar Andrić, nekadašnji major Jugoslovenske narodne armije, od maja 1992. godine nalazio se na mestu komandanta Prve birčanske pešadijske brigade Vojske Republike Srpske (VRS), a od jula 1995. godine na mestu zamenika komandanta i načelnika štaba Drinskog korpusa VRS. U dosijeu su predstavljeni dokazi o ratnim zločinima počinjenim u zoni odgovornosti jedinica kojima je komandovao Svetozar Andrić.
Danas, Svetozar Andrić je aktivan u političkom životu Republike Srbije. Obavljao je više javnih funkcija, uključujući zamenika predsednika opštine Novi Beograd i narodnog poslanika, a od 2022. godine je bio član Gradskog veća grada Beograda.
Dosije je zasnovan na vojnim i policijskim dokumentima koji su kao dokazni predmeti prihvaćeni u više postupaka pred međunarodnim i nacionalnim sudovima, iskazima svedoka, svedočenjima kako preživelih i članova porodica žrtava tako i nekadašnjih pripadnika srpskih snaga, medijskim prilozima i drugim relevantnim izvorima.
Na predstavljanju su govorili: Katarina Maruna (FHP), istraživačica, autorka dosijea, Jovana Kolarić, koordinatorka projekta, Nedim Salaharević, bivši zatočenik i član porodice ubijenih u logoru Sušica i Vladimir Pajić, narodni poslanik, odbornik Pokreta slobodnih građana u Skupštini grada Beograda u mandatu 2022-2023. godine.
SVETOZAR ANDRIĆ
„VIJEĆE NE SMATRA POUZDANIM ANDRIĆEVO SVJEDOČENJE O RAZLOGU IZ KOJEG JE MUSLIMANSKO STANOVNIŠTVO ISELJENO I O DOBROVOLJNOJ PRIRODI NJEGOVOG ODLASKA. PRILIKOM DONOŠENJA TOG ZAKLJUČKA, VIJEĆE JE IMALO U VIDU DA JE NJEMU TOKOM SVJEDOČENJA BILO U INTERESU DA SVOJE LIČNO UČEŠĆE U DOGAĐAJIMA U ZVORNIKU MINIMIZIRA, KAO I DA NJEGOVO SVJEDOČENJE U TOM POGLEDU KARAKTERIŠU PROTIVRJEČNOSTI, EVAZIVNOST I POKAZATELJI NEISKRENOSTI.“
Birčanska brigada
Prva birčanska pešadijska brigada (tzv. Birčanska brigada) formirana je sredinom maja 1992. godine transformacijom 336. motorizovane brigade (mtbr) 17. korpusa JNA. Inicijalni naziv brigade bio je Komanda brigade „Birač”. Sve do novembra 1992. godine Birčanska brigada bila je u sastavu Istočnobosanskog korpusa VRS. Komandno mesto brigade bilo je u Šekovićima, zbog čega je često nazivana i Šekovićkom brigadom.
Zonu odgovornosti Birčanske brigade, po formiranju, činile su opštine Zvornik, Kalesija, Šekovići, Vlasenica, Bratunac i novoformirane opštine Milići i Skelane. U sastavu brigade nalazilo se oko 12.000 pripadnika, koji su bili raspoređeni u deset pešadijskih bataljona i druge manje jedinice.
Komandni kadar i struktura Birčanske brigade
U novembru 1992. godine, Glavni štab VRS formirao je novi – Drinski korpus od delova IBK, Sarajevsko-romanijskog korpusa i Hercegovačkog korpusa. Za komandanta je postavljen pukovnik Milenko Živanović. Birčanska brigada bila je „baza za formiranje Drinskog korpusa”.
Od januara 1993. godine, nakon što je više bataljona iz sastava Birčanske brigade transformisano u brigade, u zoni odgovornosti pod Andrićevom komandom ostale su teritorije opština Kalesija i Šekovići, kao i delovi opštine Kladanj. Što se brojnog stanja brigade tiče, u njoj je bilo oko 3600 pripadnika.
SAO Birač
U skladu sa Uputstvom SDS o organizovanju i delovanju organa srpskog naroda u BiH, u birčanskoj regiji su formirane skupštine srpskog naroda na opštinskom nivou. U novembru 1991. godine, u Skupštini opštine Šekovići osnovana je Srpska autonomna oblast Birač (SAO Birač), koju su činile opštine Šekovići i Vlasenica, kao i delovi opština Zvornik, Kladanj, Bratunac, Srebrenica, Živinice i Kalesija.
Javnost, „Život kao SAO – Birač izabrao”, 9. novembar 1991. godine
Odluke koje je u narednom periodu donosio izvršni organ SAO Birač, a na osnovu kojih je Svetozar Andrić izdavao naređenja, rezultirale su proterivanjem i zatvaranjem više hiljada bosanskih Muslimana sa ovih prostora.
Napadi na naselja sa područja Birča
Birčanska brigada je imala zadatak da uspostavi i održava kontrolu u opštinama u zoni odgovornosti brigade i omogući funkcionisanje organa vlasti.
Od sredine maja 1992. godine, pod komandom majora Svetozara Andrića, pripadnici Birčanske brigade učestvovali su u oružanim napadima, proterivanju i pritvaranju muslimanskog stanovništva iz regije Birač.
Izbor dokumenata
Odluka o proglašenju ratnog stanja na SAO Birač, 29. april 1992. godine.
Referat povodom obeležavanja Dana formiranja Drinskog korpusa, 30. oktobar 1993. godine
Zapovest za borbena dejstva IBK VRS, 7. jun 1992. godine
Stanje na teritoriji u zoni odgovornosti Drinskog korpusa, 17. decembar 1992. godine
Do kraja septembra 1992. godine, pripadnici Birčanske brigade su, u sadejstvu sa drugim vojnim i policijskim jedinicama, zauzeli i kontrolisali 70% teritorije SAO Birač, odakle su proterali gotovo celokupno muslimansko stanovništvo.
Kalesija
Na području opštine Kalesija bio je stacioniran 1. pešadijski bataljon „Osmaci” iz sastava Birčanske brigade, pod komandom kapetana Vlastimira Bećarevića, kao i više paravojnih jedinica, među kojima i „Žute ose”, „Beli orlovi” i „Simini četnici”.
Svetozar Andrić je 26. maja 1992. godine izdao naredbu komandantu Bećareviću za iseljavanje žena i deca iz „muslimanskih sela u Kalesiju i Gračanicu”, te pritvaranje muškaraca.
Naređenje Komande brigade „Birač“, 26. maja 1992. godine
Dan kasnije, 27. maja 1992. godine, pripadnici 1. pešadijskog bataljona „Osmaci” izvršili su oružani napad na selo Šeher i zaselak Like. U prisustvu Svetozara Andrića, vojnici su meštane primorali da napuste svoje domove, okupili ih i razdvojili muškarce od žena i dece. Žene, decu i starije osobe su vojnici pod prisilom ukrcali u kamione i proterali ih ka delu opštine Kalesija pod kontrolom Armije BiH.Muškarce zarobljene u Šeheru i Likama pripadnici vojske su zatvorili u više zatočeničkih objekata, u mestima Osmaci i Papraća. Krajem maja 1992. godine prebacili su ih u salu u srednjoj školi u Vlasenici, a potom u logor „Sušica”.
Mujo Ramić, izjava data MKSJ, 23. februar 2010. godina
Tahir Ferhatbegović, izjava data MKSJ, 9. jul 2002. godina
Osim Šehera i Lika, jedinice pod komandom Svetozara Andrića zauzele su i Memiće, Bulatovce, Staro selo, Hemlijaše, Mahalu, Hajvaze, Caparde, Kusonje, Odžake, Drvenicu, Jelovo brdo i Gojčin.
Zvornik
Opština Zvornik se nalazila u zoni odgovornosti Birčanske brigade do formiranja Zvorničke brigade, 2. juna 1992. godine. Na ovom području bili su raspoređeni 6. pešadijski bataljon i oklopni bataljon Birčanske brigade, kao i jedinice TO Zvornik.
Iako jedinice TO Zvornik nisu zvanično ušle u sastav Birčanske brigade, Svetozar Andrić je i komandi TO Zvornik upućivao naređenja za borbena dejstva.
Dana 28. maja 1992. godine Svetozar Andrić je naredio zvorničkoj TO da organizuje iseljavanje muslimanskog stanovništva iz opštine Zvornik.
Naređenje Komande brigade SV „Birač“, 28. maja 1992. godine
Nakon ove naredbe, srpske snage su intenzivirale zatvaranje i proterivanje muslimanskog stanovništva iz Zvornika, a to je nastavljeno i nakon što je opština Zvornik izašla iz zone odgovornosti Birčanske brigade.
Iz Diviča, Kostijereva, Klise i Kozluka proterano je oko 7.000 žena, dece i starijih osoba, dok su muškarci bili zatvarani u zatočeničke objekte, gde su ih pripadnici policijskih, vojnih i paravojnih jedinica zlostavljali, maltretirali, sakatili, izgladnjivali, a mnoge su i ubili.
Počevši od maja 1992. godine, 4. pešadijski bataljon „Vlasenica” iz sastava Birčanske brigade, Vod specijalne policije pod komandom Miroslava Miće Kraljevića i pripadnici Stanice javne bezbednosti (SJB) „Vlasenica” izvodili su oružane napade na mesta u opštini Vlasenica u kojima su bosanski Muslimani činili većinu.
Napadi su izvođeni po istom obrascu. Pripadnici Birčanske brigade i SJB „Vlasenica” su preko razglasa pozivali meštane da predaju svoje oružje. Ubrzo nakon razoružavanja stanovništva, pešadija je upadala u sela u pratnji oklopnih vozila, pretresali su kuće, te razdvajali muškarce od žena i dece. Kuće i imovinu su spaljivali, a civile su potom odvodili u zatočeničke objekte ili ih proterivali ka teritoriji pod kontrolom Armije BiH.
„SVETOZAR ANDRIĆ JE IZVRŠIO INSPEKCIJU. BILI SMO ISCRPLJENI I PRESTRAŠENI. VEĆINA NAS BILI SMO ISPREBIJANI, KRVAVI I PRLJAVI. BILI SMO SLABI OD GLADI.“
Mujo Ramić, zatočenik na više lokacija
Pripadnici Birčanske brigade i SJB hapsili su i pritvarali bosanske Muslimane, većinom civile, u više zatočeničkih objekata na području Birča. Najveći broj zatočeničkih objekata formiran je kao tranzitni centar za muškarce zarobljene tokom proterivanja muslimanskog stanovništva, dok su u logoru „Sušica” u Vlasenici zarobljeni zadržavani i po više meseci i kroz njega je prošlo najviše zatočenika.
Dnevni operativni izveštaj Istočnobosanskog korpusa VRS, 7. jun 1992. godine
Pripadnici vojske, policije i paravojnih jedinica svakodnevno su zlostavljali i maltretirali zatočenike u zatočeničkim objektima, a devojčice i žene silovali. Zatočenici su držani u nehigijenskim uslovima, u prenatrpanim prostorijama, bez dovoljno hrane i vode. Dosta zatočenika je ubijeno ili je umrlo od posledica premlaćivanja.
Početkom juna 1992. godine, Andrić je više puta izvršio inspekciju fiskulturne sale u srednjoj školi u Vlasenici koja je korišćena kao zatočenički objekat.
Transkript izjave zaštićenog svedoka date pred MKSJ, 22. jul 2013. godine, predmet Karadžić – Logor „Sušica”
Svetozar Andrić je 31. maja 1992. godine izdao naređenje za osnivanje logora „Sušica”.
Naređenje Komande brigade SV „Birač“, 31. maj 1992. godine: Logor je bio stacioniran nedaleko od centra Vlasenice, u barakama šumarskog preduzeća u kojima su pre rata bili skladišteni oprema i naoružanje Teritorijalne odbrane. Upravnik logora je prvobitno bio pripadnik SJB Veljko Bašić, a od polovine juna 1992. godine na tu poziciju dolazi Dragan Nikolić, zvani Jenki, pripadnik Voda specijalne policije, a potom Birčanske brigade.
Prve zatočenike, među kojima je bilo žena, dece i starih, u logor „Sušica” su doveli pripadnici vojske i policije početkom juna 1992. godine. U prvim danima, u logor je dovedeno oko 1000 bosanskih Muslimana. Žene, deca i stariji su ubrzo prevezeni u Kladanj, dok su muškarci ostali zatočeni. Od žena je traženo da potpišu da dobrovoljno napuštaju Vlasenicu, a njih 20 koje su to odbile držali su zatočene u zasebnom delu hangara. Do kraja juna 1992. godine, pripadnici vojske i policije zatvorili su u logor „Sušica” još oko 200 žena i dece.
Elaborat stražarske službe u „Sušici”, jun 1992. godine
U proseku, u logoru „Sušica” je svakodnevno držano oko 150–200 civila, dok je kroz logor za četiri meseca prošlo između 2.000 i 2.500 ljudi.
Svetozar Andrić je bio upoznat sa uslovima zatočenja i postupcima stražara prema zatočenicima i redovno je izveštavao nadređenu komandu o broju zatočenika u logorima. Uprkos tome, upravnik logora Sušica, Dragan Nikolić je u avgustu 1992. godine preraspoređen iz Voda specijalne policije u Birčansku brigadu.
Počevši od 27. juna 1992. godine, zatočenici su u grupama prebacivani u logor „Batković” u opštini Bijeljina, dok su žene, deca i starije osobe odvođeni na teritorije pod kontrolom Armije BiH. Logor „Sušica” je funkcionisao do 30. septembra 1992. godine.
Uslovi zatočenja
Zatvorenici logora „Sušica” držani su u nehumanim i nehigijenskim uslovima, a stražari su ih često tukli, ponižavali, maltretirali i seksualno zlostavljali.
Dragan Nikolić, koji je za sebe govorio da je „bog, batina i zakon”, i drugi stražari satima su premlaćivali zatvorenike, zbog čega su oni gubili svest, nisu mogli da hodaju i trpeli su druge ozbiljne povrede. Tukli su ih palicama, šipkama, kundacima pušaka, šutirali vojničkim čizmama, primoravali da kleče na šljunku ili da satima sede u vodi.
Žene i devojke su tokom noći odvođene iz logorskog hangara na druge lokacije, gde su bile silovane i na druge načine seksualno zlostavljane.
Ubistva zatočenika
U logoru „Sušica” je više zatočenika ubijeno ili je od posledica prebijanja preminulo. Pripadnici vojske i policije RS su, 30. septembra 1992. godine iz logora „Sušica” izveli preostale zatočenike iz hangara, a potom ih u grupama odvozili i streljali u okolini Vlasenice. Tom prilikom ubijeno je između 140 i 150 muškaraca. Krizni štab Vlasenice je odmah nakon saznanja o ovom zločinu naredio da se unište svi tragovi postojanja logora „Sušica”.
Logor „Pelemiši”
Logor „Pelemiši” nalazio se u istoimenom mestu u zoni odgovornosti Samostalne čete „Pelemiši”, pod komandom Milorada Pelemiša, iz sastava 2. pešadijskog bataljona Šekovići Birčanske brigade.
U logoru „Pelemiši” su bile zatočene žene i devojčice koje su pripadnici Birčanske brigade izdvajali iz konvoja u kojima su prevoženi meštani Vlasenice i zatočenici logora „Sušica” prema Kladnju na teritoriju pod kontrolom Armije BiH.
Vanredni borbeni izveštaj Birčanske brigade, 2. juli 1992. godine
U drugoj polovini jula 1992. godine, pripadnici srpskih snaga su zaustavili konvoj vozila koji je prevozio civile ka Kladnju u selu Luke, gde je bio stacioniran Izviđačko-diverzantski vod Odreda „Drinjača” iz sastava 4. pešadijskog bataljona Birčanske brigade. Iz grupe su izdvojili približno 20 mlađih žena i devojčica, uključujući jednu trudnicu, koje su zadržane u Lukama pod izgovorom da će ostati da kose seno.
Od avgusta 1992. godine, zatočenice su premeštene u privatnu kuću u mestu Pelemiši, koja je korišćena kao zatočenički objekat. Žene i devojčice su u ovom logoru bile silovane, a dosta zatočenika čija su se imena nalazila na spisku za razmenu je ubijeno ili se do danas nalazi u evidenciji nestalih osoba. Više od desetoro dece je u ovom logoru ubijeno neutvrđenog datuma i pod nerazjašnjenim okolnostima.
Srebrenica
Savet bezbednosti UN proglasio je 1993. godine Srebrenicu zaštićenom zonom, a Radovan Karadžić je, uprkos tome, u martu 1995. godine uputio VRS Direktivu br. 7, kojom je Drinskom korpusu naređeno: Direktiva za dalja dejstva Op. br. 7, 8. mart 1995. godine.
Ofanzivna dejstva VRS na Srebrenicu započela su rano ujutro 6. jula 1995. godine, intenzivnim i neselektivnim granatiranjem. Pripadnici Birčanske brigade učestvovali su u napadima kao deo privremenog 2. bataljona, sa isturenim komandnim mestom u selu Jasenova.
VRS i snage MUP RS zauzeli su enklavu Srebrenica 11. jula 1995. godine, nakon čega su generali, predvođeni Ratkom Mladićem, trijumfalno prošetali praznim ulicama.
Između 25.000 i 30.000 bosanskih Muslimana, od kojih su oko 5% činila vojno sposobna lica, zbog pada Srebrenice sklonilo se u bazu UN u Potočarima. Tokom 12. i 13. jula 1995. godine, žene, deca i starci iz Potočara su ukrcani u autobuse, koje je prethodno dopremila VRS. Prilikom ukrcavanja, snage bosanskih Srba su odvajale muškarce koje su ocenili kao vojno sposobne, uključujući dečake starosti između 12 i 15 godina, kao i starce „koji su jedva mogli da hodaju”.
Između 10 i 16 hiljada muškaraca je dan pre pada enklave pobeglo u šume oko Srebrenice, u nameri da se domognu „slobodne teritorije” pod kontrolom Armije BiH. Najkasnije od 13. jula 1995. godine pripadnici Drinskog korpusa bili su angažovani na otkrivanju i blokiranju kolone Srebreničana i zarobljavanju muškaraca i dečaka koji su bežali ka Tuzli. Do pogubljenja, zarobljeni bosanski Muslimani držani su zatočeni u školama, skladištima i drugim prostorijama u zoni odgovornosti Bratunačke i Zvorničke brigade.
Dana 13. jula 1995. godine došlo je do smene rukovodstva Drinskog korpusa. Dotadašnji načelnik štaba general-major Radislav Krstić postao je komandant, dok je pukovnik Svetozar Andrić imenovan za načelnika štaba i zamenika komandanta Drinskog korpusa.
Primopredaja dužnosti komandanta korpusa, obaveštenje komande Drinskog korpusa, 13. jul 1995. godine
Jedinice Drinskog korpusa kojima su komandovali Krstić i Andrić, od 13. jula 1995. godine, učestvovale su u masovnim egzekucijama srebreničkih muškaraca i dečaka. Mašinerija i radna snaga Drinskog korpusa korišćeni su u pokopavanju posmrtnih ostataka ubijenih civila u više masovnih grobnica, kao i ponovnom pokopavanju u sekundarne masovne grobnice tokom septembra i oktobra 1995. godine.
Procenjuje se da je iz enklave Srebrenica u julu 1995. godine ubijeno oko 8000 bosanskih Muslimana, a do danas je identifikovano 7017 žrtava.
Procesuiranje
Za zločine počinjene tokom 1992. godine u opštinama u zoni odgovornosti Birčanske brigade (Zvornik, Vlasenica i Bratunac) pred Međunarodnim krivičnim sudom za bivšu Jugoslaviju (MKSJ) i Međunarodnim rezidualnim mehanizmom za krivične sudove (MRMKS) osuđen je državni i policijski vrh Republike Srpske. Komandant logora „Sušica” Dragan Nikolić je pred Pretresnim većem MKSJ priznao krivicu i pravnosnažno je osuđen na 20 godina zatvora za zločine protiv čovečnosti.
Komandant Glavnog štaba VRS, general-pukovnik Ratko Mladić pravnosnažno je osuđen pred MRMKS na doživotnu kaznu zatvora za, između ostalog, ratne zločine i zločine protiv čovečnosti počinjene u opštini Vlasenica. Pred sudovima za ratne zločine u Srbiji i BiH osuđeno je nekoliko nižerangiranih pripadnika Birčanske brigade. Osim toga, nijedan visokorangirani oficir Birčanske brigade, niti Istočnobosanskog korpusa VRS nije krivično odgovarao pred međunarodnim ili nacionalnim sudovima.
Za zločine počinjene u Srebrenici, pred MKSJ je pravnosnažno osuđeno 16 osoba, među kojima je osam oficira Drinskog korpusa VRS (Radislav Krstić, Vujadin Popović, Drago Nikolić, Vinko Pandurević, Vidoje Blagojević, Dragan Jokić, Momir Nikolić, Dragan Obrenović). Za genocid ili pomaganje i podržavanje genocida osuđeno je sedam osoba. Pretresno veće MKSJ je, u presudi Radislavu Krstiću, utvrdilo da je u Srebrenici počinjen genocid. Pred sudovima u regionu za zločine u Srebrenici do sada je osuđeno preko 30 pripadnika srpske vojske i policije, a nekoliko postupaka je i dalje u toku. Pred Višim sudom u Beogradu, u Odeljenju za ratne zločine, vodi se postupak protiv Milenka Živanovića, koji se tereti da je, kao komandant Drinskog korpusa, naredio i učestvovao u prisilnom preseljenju civilnog stanovništva iz Srebrenice i drugih enklava. Ljubomir Vlačić, koji je u julu 1995. godine zamenio Svetozara Andrića na mestu komandanta Birčanske brigade, optužen je pred Sudom BiH za genocid u Srebrenici. (Izbor dokumenata: Presuda MKSJ Dragan Nikolić)
Svetozar Andrić
Od 2013. godine Svetozar Andrić je aktivan u političkom životu Republike Srbije. Izabran je za zamenika predsednika opštine Novi Beograd u julu 2016. godine, nakon što je, kao odbornik ispred Srpske narodne stranke, ušao u Skupštinu opštine. U XII sazivu Narodne skupštine Republike Srbije, od 3. avgusta 2020. godine, Svetozar Andrić je obavljao funkciju narodnog poslanika ispred Srpskog patriotskog saveza (SPAS) Aleksandra Šapića, odnosno ispred Srpske napredne stranke, nakon što je SPAS pristupio toj stranci.
Od 18. avgusta 2022. godine, Svetozar Andrić se nalazi na poziciji člana Gradskog veća grada Beograda, kao blizak saradnik gradonačelnika Beograda Aleksandra Šapića.
Molimo vas da nas kontaktirate ukoliko imate više informacija o dokazima, žrtvama i mogućim učiniocima zločina počinjenih tokom oružanih sukoba u bivšoj Jugoslaviji.
(Fond za humanitarno pravo/Sva prava zadržana)
Vladimir Pajić: Kao kadrovsko rešenje, potpuno je neverovatno da srpski general nakon 30 godina bude izabran za gradsko veće grada Beograda
Vladimir Pajić, narodni poslanik i član Predsedništva Pokreta slobodnih građana je govorio na konferenciji za štampu Fonda za humanitarno pravo na temu predstavljanja dosijea Svetozara Andrića. Dokazi predstavljeni u ovom dosijeu ukazuju, između ostalog, da je Andrić maja 1992. godine naredio „iseljavanje muslimanskog stanovništva“ iz zvorničke opštine i osnovao logor Sušica u Vlasenici. Svetozar Andrić je prethodnih godina srpskoj javnosti poznat kao član gradskog veća grada Beograda i blizak saradnik Aleksandra Šapića.
„Šapić je Andrićevu vojnu biografiju uporedio sa sabranim delima Dostojevskog. Kao kadrovsko rešenje, potpuno je neverovatno da srpski general nakon 30 godina bude izabran za gradsko veće grada Beograda i da ima snage i volje da za potrebe svog partijskog lidera Šapića ide sa batinašima ispred njegove vile, koja je podignuta na štetu komšije i da njih tridesetak prete tom komšiji. To je ta Dostojevski karijera o kojoj je Šapić pričao. Za te potrebe je Andrić bio u gradskom veću. Jel to uloga bilo kakvog veterana rata? Mi u Pokretu slobodnih građana jedinu moć i pravo koje imamo jeste da o tome govorimo. Takvi ljudi ne treba da učestvuju u političkom životu. Danas je to Andrić, sutra bilo ko drugi“, navodi Pajić.
‘’Mi smo reagovali na izbor Andrića, jer smatramo da je to nedolično. Ako nekoga optužim da je obio trafiku, taj bi imao potrebu da se brani ili da to opovrgne. A za ovakav zločin se nailazi na ćutanje. Ako smatraju da nisu odgovorni i da su ratovali u skladu sa pravilima rata onda to treba i da kažu. Mi slavimo pogrešne generale, pogrešne vojske, pogrešne vrednosti i pogrešnog lidera’’, navodi Vladimir Pajić, narodni poslanik i član Predsedništva Pokreta slobodnih građana.
Salaharević: Život ide dalje iako je stao
Na predstavljanju „Dosijea Svetozar Adrić“ govorio je i Nedim Salaharević, rođeni Vlaseničanin čiji su otac i brat stradali u logoru Sušica koji je osnovan po naredbi Svetozara Andrića.
Njegov brat Edin bio je poznati mladi košarkaš (Sloboda Dita) i jugoslovenski omladinski reprezentativac kojeg su pripadnici srpskih snaga u Vlasenici zarobili i odveli u logor gde je ovaj tada 19-godišnjak našao smrt. Nedim je rekao da su za brata i porodicu problemi bili sve veći otkako su se za Edinov odlazak u Tuzlu i u Beograd, zalagali predstavnici tuzlanskog kluba i Radomir Šaper i selektor omladinske selekcije (?) iz Beograda. Nakon bezbroj uveravanja da neće izaći iz Vlasenice zlikovci su Edinu počeli da govore da „živ neće izaći iz Vlasenice“. U svemu je prednjačio Miroslav Kraljević sadašnji načelnik Vlasenice „koji pobjeđuje iz straha glasača, iako za njega“, kako je rekao Nedim Salahović, „ne bi glasala ni uža familija“.
Salaharević živi u Tuzli, a vikendom često odlazi u rodni grad sa željom da obnovi kuću. Nedavno mu je neko na stepeništu ostavio poruku – probodenu košarkašku loptu.
Ja se ne plašim, rekao je Nedim i poručio da se njegova sudbina i drigih stradalnika u poslednjem ratu u BiH, nikome ne ponovi i da svi vole i čuvaju svoju porodicu.
D. B.
