Piše: Vasiljko Vukoje
Kada je na čelo Srpske pravoslavne crkve u Australiji u oktobru 2006. godine stigao Mirko Dobrijević bilo je to veliko iznenađenje i za one Srbe koji su uvijek s velikom pažnjom pratili crkvena zbivanja.
Poznato je da sveštenici, a posebno vladike odnosno episkopi, često dobijaju premještaj, bez da vjerujućem narodu Crkva objasni zašto se to desilo, osim onog za vjeke vjekova poznatog – to je Božija volja.
Za Mirka Dobrijevića, sveštenog imena Irinej, do tada potpuno nepoznatog Srbima u Australiji, dolazak na peti kontiunent bio je njegov debi kao episkopa, što znači da do tada nije samostalno rukovodio nekom eparhijom.
Dočekan s ogromnim nadama da će rijesiti nagomilane probleme među Srbima koji se decenijama dijele po svemu i svačemu, a najvise po pitanjima službovanja u pojedinim crkvama i njihovim upravljanjima, Mirko Dobrijević skočio je u sedlo vrlo brzo I domaćima pokazao da ga jedino interesuje samovolja u cilju apsolutnog preuzimanja svih crkava i njihovih imanja,odnosno životu dostojnom brunejskom sultanu.
Iako je u ratnom vremenu patrijarh Pavle „potpisao“ deklaraciju o pomirenju sukobljenih crkvenih struja, a po tkz. raskolu iz 1963. godine, kada je vladika Dionisije osnovao Slobodnu srpsku pravoslavnu crkvu i odrekao se vlasti Patrijarsije iz Beograda,
Prisvajanje crkvene imovine
Mirko Dobrijević je odmah pristupio vrlo energicno, birajuci sebi podobne saradnike i otvoreno se sukobljava sa svima koji nisu prihvatili njegove metode strahovlade. U kratkom vremenu izbacio iz SPC više ljudi nego svi njegovi prethodnici, a ako bi se Uprave crkvenoškolskih opština usudili da ga makar pitaju zašto donosi nove zakone i propise vodeći ljudi iz Uprave završavali su na sudu ili na stupu srama onih koji su bili odani novom episkopu, i kojima je prijalo da budu predsjednici ili sekretari kako to rade svi koji žele apsolutnu vlast. Vladika Irinej je u uprave birao sebi odane, koji su kao i većina naših ljudi u dijaspori uglavnom polupismeni ili u najboljem slučaju imaju zavrsen neki kurs, engleski nikad nisu savladali, a srpski nikada nisu ni znali…
Tako je Mirko Dobrijević, čija je biografija potpuno prazna od 1975. do 1994. pokazao zašto je, u stvari, dosao u Australiju: Da ponisti „pomirenje“ patrijarha Pavla i da imovinu crkava, koja je po australijskim zakonima njihova, prenese na sebe, na način da je tražio od crkava da title (dokaz o vlasnistvu) ne drže vise u arhivima opština nego da se predaju njemu lično.
Na pokušaje otpora, reagovao je nasilnički i valjda suprotno svim kanonima, imao je svoje organizovane timove koji su napadali stare članove, izbacivali ih iz crkava i koji su mijenjali ključeve brava da bi umjesto svestenika koji su pokazivali otpore poslove obavljali njegovi sveštenici.
Njegov zivot uglavnom se svodio na prijeme i svečanosti, „otkrio” je dosta novih duhovnih običaja, među kojima i slavlje njegovog imendana svake godine, uz troškove od nekoliko stotina hiljada AUS dolara. Izigravao je Boga koji se, eto, spustio među Srbe Australije, ovjekovječio samog sebe ikonom u jednoj crkvi, odnosno kako je nazvao, „Preosvećeni vladika Irinej koji je usrećio i pomirio posvađanu braću u Australiji”.
Naravno, ogromni sudski troškovi su počeli uzimati svoj danak, pa je počelo nestajati novca, a dugovi su se gomilali, posebno u izuzetno skupim sudskim sporovima koje je vladika vodio protiv pobunjenih crkvenih opština, ali i pojedinaca koji nisu htjeli slušati njegova naređenja i koji su pred Sudom Australije, uspješno obnovili Slobodnu srpsku pravoslavnu crkvu, koja nema nikakve veze s crkvama koje su ostale vjerne Irineju I njegovim zahtjevima. Time je i službeno potvrđen najveci raskol među Srbima Australije, o čemu iz Beograda nikad nije stoigla ni jedna jedina riječ.
Patrijarh Irinej ga spasio zatvora i poslao u SAD
Posljednji sudski spor, došao mu je glave, jer je poslije svih izgubljenih sporova u 10 godina bezumlja, i troskova od preko 5 miliona AUS dolara, vodio spor protiv najstarije Slobodne srpske crkve u Australiji, u Adelaide u julu 2016. godine. Patrijarh Irinej poslije posjete Australiji 2016. povukao je svoju „zlatnu koku” premjestivši ga, da ga spasi zatvora, na istočnu obalu rodne mu Amerike.
I dok potpuno razjedinjena i nikad u vecem raskolu SPC u Australiji muku muči kako vratiti njegove dugove u „opstoj bežaniji” od crkava I popova (u Australiji dugovi se moraju vratiti) novoustoličeni mladi vladika Siluan, rođen u Sidneju (iz hercegovacke porodice Mrakić), već šestu godinu razbija glavu – kako Crkvu vratiti u pređašnje stanje,
Mirko Dobrijević je konačno dolijao. Zbog silnih, njemu najdražih, financijskih malverzacija oko crkve sv. Save u Njujorku ( u kojoj je posljednji put po smrti o Bozćcu 1943. ležalo tijelo Nikole Tersle) koja je izgorjela u pozaru prije 5 godina, patrijarh Porfirije, na zhtjeve vjernika da im Irinej uzima novac od obnove) ga je smijenio i vratio stanje u opštini kakvo je bilo prije dolaska Irineja.
Nema dileme, da je dan njegove smjene s odusevljenjem dočekan kod Srba Australije, a sada posebno i Amerike, koji se nadaju, da će taj lik u mantiji, koji je slučajno postao to što je postao, za nedjela koja je počinio u obje zemlje, kad tad i sudski odgovarati. Ako nikad, onda kad ponestane novca kojim Srbi Australije, a očito i Amerike, vraćaju njegove ogromne dugove kao rezultat njegovih megalomanskih I nimalo duhovnih namjera.
Taj dan se, bez sumnje, približava.
