Pismo iz Podgorice: “Cetinje neće pasti!”

Iako se rizici najgoreg scenarija rapidno povećavaju, crkva Srbije za to ne haje, već hoće, i pored upozorenja i jasnih signala da može doći do nesreće, da obavi ustoličenje Joanikija na Cetinju sada u neđelju, 5. septembra.

Piše: Savić Jovanović

Uoči ustoličenja novog mitropolita crnogorskog Joanikija zakazanog u neđelju, 5. septembra na Cetinju, čuje se, i odavde i iz Beograda, da su Srbi u Crnoj Gori ponovo ugroženi, iako drže gotovo cjelokupnu vlast u državi. A, kada “čujem da su Srbi ugroženi obiđem podrum. Da provjerim uslove za duži boravak. Jednom, kada su Srbi bili ugroženi proveo sam s porodicom četiri godine u podrumu pod njihovim granatama”. Ovako je, onomad, pisao novinar iz Sarajeva Boro Kontić.

Ovih dana je u Crnoj Gori stvorena takva atmosfera da se čeka samo prvi pucanj, pa da krene opšta makljaža, i zato i ovdje treba podrume dobro očistiti, provjetriti i pripremiti. Tenzije svakim danom sve više rastu u susret najavljenom ustoličenju mitropolita. Patrijarh srpski Porfirije treba 5. septembra da ustoliči Joanikija u Cetinjskom manastiru. I jedan i drugi pop su negatori crnogorske države i nacije, jezika, kulture, istorije i tradicije. To ovdašnjoj vladi ne smeta, a i kako bi kada u njoj samoj ima dosta popovskih istomišljenika. Zato ona podržava Srpsku crkvu da se ovaj crkveni čin obavi na Cetinju, simbolu identiteta, dostojanstva i slobode Crne Gore i Crnogoraca.

Cetinje kao Srebrenica

Zašto Beograd i crkva Srbije, zajedno sa marionetskom vladom u Podgorici, žele da se ustoličenje Joanikija upravo obavi na Cetinju? Pa zato što je Cetinje bastion i simbol slobode crnogorskog naroda kroz vjekove, a i danas je. Ako svetosavci uspiju da oburdaju taj simbol slobode, onda im je put posrbljavanja Crne Gore i njeno priključenje “spskom svetu”, znatno olakšano jer, novi “oslobodioci” iz Podgorice su već skoro svuda, po dubini, širini i visini, postavili svoje litijaške jurišnike. Posljedice takvog kadriranja i vođenja ukupne politike ove vlade, vidimo gotovo svakodnevno: četničke pjesme, nacionalistička okupljanja i posijela, pozivanje na građanski rat, prijetnje da će na Cetinje ući kao Ratko Mladić u Srebrenicu, prijetnje svima onima koji ne misle kao oni … Tako su oni stvorili atmosferu mržnje i dubokih podjela u crnogorskom društvu, iako su na početku siktali da će raditi na pomirenju. Na drugoj strani, Crnogorce i sve one druge koji su se drznuli da brane ono što im pripada, ono što je njihovo i što vjekovima pripada državi Crnoj Gori, proglašavaju nacionalistama, komitama i grupama koji su bliski kriminalnim krugovima. “Oslobodioci” Crne Gore hoće pomirenje u kojem ima mjesta samo za one Crnogorce koji su spremni da se odreknu sami sebe. Ima li takvih? Ima, itekako. Ima popriličan broj onih koji uvijek kod sebe drže rezervni dres, pa se za čas preobuku i pokažu svoje pravo lice. To su oni podrepaši i požmirepi koji su uvijek spremni da poližu vagane tuđih gospodara. Zbog toga ova vlast nije morala tražiti poslušne, odane i “instant” Crnogorce. Našla ih je u strukturama prethodne vlasti. Zahvaljujući takvim Crnogorcima i nacionalnim “dupljacima”, imamo ovakvu vlast kakvu imamo, imamo ovakvu srpsku crkvu kao glavnu političku snagu u državi, imamo ovakvu intelektualnu elitu, na kraju, imamo ovakav nasilan i osvajački nastrojeni Beograd. Dakle, Crna Gora je prepuna izdajnika svoje države i naroda. A, Ciceron je davno rekao da “nacija može da preživi budale, pa i one ambiciozne. Ali izdaju iznutra nikako”.

Tajno ispod stola

Dakle, iako se rizici najgoreg scenarija rapidno povećavaju, crkva Srbije za to ne haje, već hoće, i pored upozorenja i jasnih signala da može doći do nesreće, da obavi ustoličenje na Cetinju. U prirodi svake crkve je da se moli Bogu, da propovijeda mir, ljubav i pomirenje među narodom. Srpska crkva svojim postupcima izaziva neslogu, podjele, mržnju i unosi razdor među narodom. U drugim državama niti smije niti joj je dozvoljeno da se ponaša ovako kao u Crnoj Gori. Na primjer, povodom najave da će Kosovo prisvojiti kulturno blago koje se nalazi na području ove države, iz srpske crkve i naučnih krugova Srbije najavili su, prije neki dan, da će se “za to blago boriti naučnim i materijalnim dokazima”. Dakle, tamo će uz pomoć nauke, istorijskih činjenica i drugih argumenata, dokazivati da to blago pripada državi Srbiji, a ovdje hoće silom da otimaju ono što nije njihovo. E, pa neće moći. Ako hoće silom, treba im odgovoriti na adekvatan način. To, konačno, treba staviti do znanja crkvi Srbije i velikosrpskoj politici Beograda, kao i domaćim janjičarima i izrodima. Jer, oni, izgleda, samo silu i razumiju, dok za istinu, argumente i dokaze ne haju.

Inače, i crkva Srbije i podgorički “oslobodioci” ćeraju inat i tajno igraju zajedničku igru ispod stola i međusobno se podržavaju, a javno se prave kao da su na distanci. Tako je srpska crkva objavila da ne odustaje od ustoličenja Joanikija u Cetinjskom manastiru, a da je odustala od prisustva svenarodnog sabora, kako bi se smanjile tenzije i uzavrela atmosfera. Na ovu lukavu, ali providnu odluku srpske crkve, nasjeo je i potpredsjednik vlade Dritan Abazović koji je rekao da ovakva odluka predstavlja dokaz da time “SPC doprinosi miru i stabilnosti”. Pa, gospodine potpredsjedniče vlade, nije sporno to hoće li ustoličenju Joanikija prisustvovati ovoliko ili onoliko vjerujućeg naroda. Sporno je ustoličenje ovog popa u Cetinjskom manastiru, koji protivnike ovog čina smatra nekakvim “družinama koje se pojavljuju kao pečurke posle kiše. Ali, znamo te pečurke i nijesu dugotrajne, i to će nestati”. Kakva provokacija i bezobrazluk ovog sprskog popa, koji neće da prevali preko usta ime Crnogorac i koji ne priznaje da oni imaju pravo, bar na vlastito ime.

Otvorene lažavine

U Beogradu se nadaju da će njihova crkva, inače udarna pesnica velikosrpskog nacionalizma, uspjeti u svom naumu, i na taj način 5. septembra ubosti glogov kolac u srce Crne Gore. Time bi je omalovažili i ponizili i polako je priključili “srpskom svetu”, odnosno “velikoj Srbiji”. Jer ,”nije rješenje da svi Srbi žive zajedno u tuđoj državi, već da najveći dio Srba živi u svojoj državi”, kaže trbuhozborac predsjednika Srbije, Aleksandar Vulin, ministar policije te države. On još dodaje da je “proces ujedinjenja svih Srba već počeo, i da se više ne može zaustaviti”. Dakle, zvanični Beograd pokušava preko crkve da ostvari ono što Slobodan Milošević nije uspio sa vojskom i topovima. U tu svrhu su upregnuti svi raspoloživi resursi: državni zvaničnici, akademici, profesori, novac, mediji… U toj zaglušujućoj halabuci najmanje ima argumenata, dokaza i istine. Laž je Beogradu i municija i oružje i pravda i pravo. Uriniraju nad državom Crnom Gorom, nad njenom istorijom, kao što to radi predsjednik Srbije Aleksandar Vučić kada Vojislavljeviće proglašava srpskom dinastijom, ili kada kaže da je istina ono što je govorio proćerani ambasador Srbije u Crnoj Gori Vladimir Božović. A, ambasador je rekao da je “Mojkovačka bitka bila uvod u Podgoričku skupštinu kao slobodan izraz narodne volje za ujedinjenje sa bratskom Srbijom”. I sa ovom lažavinom se slaže predsjednik Srbije. Valjda bi trebalo da šefovi država, osim ako nijesu mentalno neuravnoteženi, da se služe istinama, a ne da otvoreno lažu kao Aleksandar Vučić, koji je inspirisao jednog državljanina Italije da kaže: “Kad predsjednik Srbije drži govore i pravi one ‘motivacione stanke’, nama se čini da bi narod tada trebao da ugrabi da se prekrsti”.

Nagradno pitanje

Sve ovo što se dešava u i oko Crne Gore deševa sa se pred nosom Evropske unije, ali ona kao za sve to nije zainteresovana. Kao da nema autoriteta. Razmišljaće o nama kada počne da puca. Kao, uostalom, i devedesetih godina prošloga vijeka, kada je pustila da nastane kasapnica, da bi se nakon toga javila kao mirotvorac i posrednik u pregovorima. Istina, pojedine strane ambasade u Podgorici upozoravaju da “sigurnost građana Crne Gore mora biti najviši prioritet”. Još samo da se javi portparolka Evropske komisije Ana Pisonero i da upozori obje strane na “dijalog i mirno rješavanje sporova”. Na kraju, evo jednog nagradnog pitanja za predstavnike Evropske unije: Da li je iko dosad u okruženju izašao na kraj sa velikosrpskim nacionalizmom i četništvom kroz demokratske procedure i dijalog? Vrstu nagrade neću otkrivati, ali sam siguran da neću biti u prilici da to i učinim, pošto smatram da je ovo preteško pitanje i da neće biti nikakvog odgovora od evropskih činovnika.

(Tačno.net)