Predratni komunista, ratni heroj i general, poratni ministar i diplomata …
Antena M
Poživio 93 godine, a proživio nekoliko života. U njih je spakovao hvalospjeve i kuđenja, priznanja i ordenje, kletve i klevete, pohvale, psovke, divljenja i znamenja.
Do kraja života ostao je vjeran ideji, i zemlji u kojoj se nije rodio, u kojoj nije dugo živio, a koja je bila njegova i njegov izbor za vječnost.
Jovo Kapičić rođen je 02. septembra 1919. u Italiji, u Gaeti, sabirnom centru crnogorskih izbjeglica, nakon srpske okupacije i Božićne pobune.
Godina njegovog rođenja pamti se u Crnoj Gori po malo čemu dobrom. Uglavnom po siromaštvu, nacionalnoj neravrnopravnosti i brisanju činjenica vezanih za crnogorsku državu i njenu nezavisnost.
U tim uslovima Jovo je imao sve razloge da pristupi komunistima, što je i uradio sa nepunih 16. Prvo je primljen u Savez komunističke omladine, a dvije godine kasnije, 1936. i u Partiju, jedinu koja u programu imala potpuno socijalno, nacionalno i političko restartovanje odnosa u kraljevini Karađorđevića.
Početkom aprila, ratne 1941. Partija ga iz Beograda (gdje je studirao medicinu) vratila u Crnu Goru, postavila za člana Okružnog komiteta Cetinja i Jovo, od prvog dana, učestvuje u podizanju Trinaestojulskog ustanka.
Bio je komesar Lovćenskog partizanskog odreda, potom Prve proleterske. Krajem 1942. postavljen je za zamjenika komesara Druge dalmatinske udarne brigade, 1943. postao je politički komesar Treće udarne divizije, a naredne godine i Dvanaestog vojvođanskog korpusa.
Prešao je Igman, Neretvu, potom i košmar Sutjeske.
Kraj rata i uloga u hapšenju četničkog vođe Dragoljuba Mihajlovića, donijeće mu doživotnu mržnju od poklonika ravnogorskog pokreta, a poštovanje kod privrženika pravde i privođenja sudu ratnih zločinaca.
Mihajlovića je priveo u kancelariju Krcuna Penezića, ministra unutrašnjih poslova Srbije i zapamtio njegove riječi: „Osim srpskog, ima li još negde u svetu naroda u kome zamenik pristane da izda svog vrhovnog komandanta?!“
Draža Mihajlović strijeljan je jula 1946. Ne zna se gdje je sahranjen. Kapičić, za koga se vjeruje da je znao gdje su njegovi posmrtni ostaci je poručivao: „I da znam đe je sahranjen, neću vam reći pa da ćete crć“.
Sa krajem rata nijesu se završila i velika iskušenja za Tita i CK, a Jovo je bio jedan od bliskih saboraca Josipa Broza. Napad na jugoslovenske komuniste došao je sa neočekivane strane. Od Staljina i Kominterne.
Istorijsko NE, nije prihvaćeno od svih, čak ni od nekih najistaknutijih i najhrabrijih Brozovih saradnika. Velika šizma zaprijetila je 1947. Komunističkoj partiji Jugoslavije.
Za pristalice Kominterne, ali i one koji su se samo zamjerili nekome, čak i lokalnom moćniku, rješenje je pronađeno u osnivanju izolaciono-radnih kampova, među kojima je najveći najpoznatiji bio Goli otok.
Jovo Kapičić je optuživan za stradanje, pritvaranje i kažnjavanje bez suda i presude, između 16 i 30 hiljada ljudi. Ostao je, pak, pri stavu da je Goli otok bio neophodan, u sjenci očekivane sovjetske invazije na Jugoslaviju, negirajući da se radilo o gulagu i torturi.
Posljednji život potrošio je suprotstavljajući se Miloševiću u završnoj dekadi prošlog vijeka. Tada su se karte još jednom izmiješale i mnogi nijesu prepoznali socijalističku demagogiju, a četničku kokardu. No, Jovo se nije dao zavarati. Kritikovao je iz centra Beograda zvanični Beograd, prepoznao nacionalizam i ideologiju kojoj je davno, vjerovalo se, glogov kolac prošao kroz srce.
U decembru 2011. su ga na ulici u Beogradu fizički napali nepoznati počinioci. Vlast ih, ako su joj i bili nepoznati, nije ni dugo, ni predano tražila. Uzalud! On je, sa podjednakim žarom i upornošću, nastavio upirati prstom u grobare Jugoslavije, iste one koji su ponovo počeli prijetiti Crnoj Gori.
Umro je 09. decembra 2013. u Beogradu. Sahranjen i počiva na Cetinju.
Kako je govorio general Jovo Kapičić pogledajte u jednom od pet intervjua koje je dao za Antenu M.
