Piše: Akademik Gradimir Gojer
Radeći godinama rediteljske postavke u regionu sarađivao sam sa cijelim nizom kvalitetnih scenografa.
Naravno, izdvaja se Sarajka koja danas živi u Beogradu, Vanja Popović, teatarska, filmska i televizijska scenografkinja. Njen rad smatram izuzetnim pa sam u jednom svom tekstu napisao da je najznačajniji teatarski stvaralac koji ulazi kroz vrata Kuće na Obali. Ta umjetnica, koja je između ostalog odjenula i kompletan personal hiljada učesnika sarajevskih Četrnaestih zimskih olimpijskih igara, na moj je nagovor počela raditi scenografije, jer je inače na beogradskoj Akademiji primjenjenih umjetnosti diplomirala kostimografiju.
Popovićeva je krunske trenutke naše saradnje u pozorištu ostvarila kreiranjem kostima i scenografije za predstavu “Kad se mrtvi probudimo“ Ibzena u tuzlanskom teatru, zatim scenografskih rješenja i galerije kostima za brojni ansambl “Kraljeva“ Miroslava Krleže (Narodno pozorište Sarajevo) i „Rodoljupci“ Jovana Sterije Popovića, u istoj teatarskoj kući. Predstava “Kad se mrtvi probudimo“ rađena po drami iz pozne faze stvaranja velikog dramatičara bila je odslik kreativnosti ove umjetnice najprije na slojevitoj “bjeloj!“ scenografiji koju je akcentovala glumcima u bijelim kostimima.
U Krležinom „Kraljevu“ učesnike Kraljevskog poznatog zagrebačkog sajmišta, taj kaleidoskop veselja, tuge, najnižih ljudskih strasti Popovićeva je odjenula i obukla maštovitim kostimima “iz epohe“, a predstavi je dala osnovni intonativ atraktivnom niskom platformi, u vertikalnom smislu…
Scenograf Velizar Srbljanović s kojim sam sarađivao pri postavkama predstava “Velika rasprodaja“ Seada Fetahagića u Bosanskom narodnom pozorištu u Zenici i „Žak fatalist i njegov gospodar“ Kundere (po Didrou) u Beogradskom dramskom pozorištu na Crvenom krstu, suptilan je i krajnje pronicljiv analizator suština dramskog teksta, koji pri realizaciji svojih scenografskih nauma koristi elemente prirodne likovnosti drveta, funkcionalizirajući ga na izuzetno zanimljiv način.
Konačno, Radovan Marušić, višestruki dobitnik Sterijinih nagrada, radeći sa mnom na postavci Držićevog „Dunda Maroja“ na pozornici Narodnog pozorišta Sarajevo “razriješio je“, usudio bih se to reći, koncep predstave (i u režijskom smislu!) instalirajući jednu dubrovačku “skalinadu“, koja je „šetala“ scenom i nalazila se u svakom trenutku tamo gdje je režiser zamislio…
Sa Marušićem me veže i saradnja na predstavi – festivalskoj uspješnici “Braća Karamazovi“ Dostojevskog, u adaptaciji i dramaturškoj orkestraciji Evalda Šorma. Naseljavajući prostor pozornice golemim plohama, pomičnim, a ne statičnim(!), oslikanim “fresko“ motivima, Marušić je postigao i zamamnu likovnost, ali i dinamičko kretanje unutar scene…
Jedan veliki imaginator scenografije sa kojim kao režiser nisam imao sreće sarađivati, ali jesam imao sreće uživati u njegovim scenografskim čarolijama, akademik Miodrag Tabački neka okonča ovaj zapis o velikanima scenografske umjetnosti, jer je njegova “horizont bijela draperija“ sa ljudskim glavama koje iz nje proviruju u baletnom spektaklu “Karmina burana“ Karla Orfa nešto što se cijeloga života pamti i ni na trenutak ne zaboravlja!
Od rane mladosti nosim u sebi pozorište kao kutiju u kojoj stanuju naši snovi, a sa ovim majstorima pozorišne likovnosti bilo je veličanstveno uživati!
