Što to povezuje dvojicu Vladika SPC, koji su opet i ponovo, uzbudili Srbe u Australiji, iako odavno nisu stanovnici najudaljenijeg kontinenta.
V. V.
Vladika Nikanor, koji je bio na čelu Eparhije Australijsko-novozelandske SPC do 2003. godine, ovih je dana kao episkop banatski izazvao s jedne strane oduševljenje brojnih vjernika i tkz. vjernika Porfirijeve crkve, a s druge strane ogorčenje i protest pripadnika ljudske vrste koji svako ljudsko biće smatraju dostojnim života i koje niko nema pravo ubiti zbog mržnje prema njima.
O onome što je uradio Nikanor, manje više sve je poznato, a kako su sveštena lica (ne samo oni, ali posebno oni) u Vučićevoj Srbiji, državi bezakonja, podmetanja, mržnje i prezira, povlašena kasta, naravno da Nikanor nikad neće sudski odgovarati kako to nisu odgovarali mogi pipadnici SPC i za mnogo veća krivična djela od govora mržnje gospodina Bogunovića.
Vladiku Nikanora u Australiji naslijedio je kratko vrijeme nedavno preminuli Vladika valjevski Milutin, da bi 2006. odlukom Sinoda SPC u Beogradu, dotadašnji pomoćnik pomoćnikova pomoćnika u manastiru u Clivlandu, USA , monah Mirko Dobrijević, rođen u istom mjestu i čiji je srpski malo gori od pokušaja srpskog jezika, budućeg kralja Srbije u čekanju, hirotonisan od Mitropolita Amfilohija, jedne od kasnijih brojnih žrtava, po učenju SPC, nepostojećeg COVIDA 19, u Sabornom hramu u Beogradu 2006. godine.
Malo kasnije, novoizabrani Episkop Irinej dolazi u Australiju i u narednih deset godina, nanosi takvu štetu Srbima i srpskoj zajednici, da se neće oporaviti do sudnjega dana. U predugačkom spisku protupravnog i antiljudskog djelovanja Mirka Dobrijevića, posebno se ističu: protuzakonito je promijenio Ustav Eparhije s namjerom da sve hramove i crkvena imanja, s kojima popovi i crkve nemaju nikakve veze jer su ih gradili stanovnici Australije, stavi pod svoju kontrolu i da s njima kao vlasnik raspolaže. Naravno, s jedinom namjerom da za sebe prigrabi nezakonitu protupravnu korist. Ustav je promijenio laznim zapisnikom njemu odanih popova, ali kako je Australija pravna država, a imovina je regulisana posebnim pravnim aktima, neke crkve čiji popovi nisu bili poslušnici, tužile su Irineja i dobili sudske sporove, pa je što se tiče ovog nasljeđa, Mirko Dobrijević, jezuitski student, ostavio Srbima Australije najveći raskol ikad, dvije Eparhije SPC su službeno posebno registrovane i čitajući između redova jasno je da Srpska pravoslavna crkva, onakva kakva je postojala do dolaska Mirkovoga, više ne postoji.
Tako Srbi u Australiji za vjenčanja, slave, rođenja, sahrane i slično biraju između tkz. Eparhije Australijsko-novozelandske i Slobodne Eparhije Australijsko-novozelandske, imaju dvoje vladika, popova u jednoj i drugoj eparhiji, ne zna im se broja, sliično situaciji u Crnoj Gori, jedan brat uđe u jednu crkvu,a drugi u drugu. O ovoj tragikomediji koja je rezultat bolesne ambicije Mirka Dobrijevića i njegovog lopovskog i prevarantskog rada u vrhu SPC u Beogradu, godinama nema ni riječi.
Ali, da se vratim nedjelima i sramotama Mirka Dobrijevića, čije ikone, vjerovali ili ne, još ukrašavaju neke srpske hramove, zalog su i uspomena na dane kad je trošio oko milion $ dolara godišnje za svoj hedonistički život u Australiji. Vladika Irinej jedini je vrhovni poglavar SPC u Australiji koji nije živio u manastiru, nego u luksuznoj vili u Sydney u društvu dva lična sekretara, jedini je izaslanik Patrijarhov u Australiji koji je osnovao kompaniju pod nazivom Eparhije i čiji je on bio direktor. Sve o trosku onih Srba koji u mantiji vide božanstvo, dok je one druge, njih nekoliko hiljada raščinio i izbacio iz Eparhije i pravoslavlja.
Konačno, poslije desetak godina sudovanja i izgubljenih svih sudskih sporova protiv crkvenih opština i pojedinaca i potrošenih preko pet miliona AUS dolara, koje su plaćale crkvenoškolske opštine, koje je tako potpuno uništio, neko se u Beogradu dosjetio da je Irinej prevršio sve mjere i da nije Glavnome ostvario dolarsku pomoć kakvu je obećao prilikom neobično brzog procesa, čak i za popove, pa je 2016. preko noći uz policijsku pratnju prvim avionom spakovan u zemlju rođenja.
Kad je Glavni, odnosno imenjak u Beogradu, završio ovozemaljski život, Irinej je bio na dužnosti Vladike u hramu sv. Save u New Yorku, u kojem se osjećao kao kurva u bordelu ili kao Jovana Jeremić u jutarnjem programu PINK-a. Hram u kojemu je ispraćen na posljednji put Nikola Tesla, par godina ranije potpuno je uništen u požaru, pa je Irinej dobio priliku za popravni, račun za obnovu hrama s početnih tri (3) miliona USA dolara, pod komandom majstora za lopovluk, uskoro je dosegao cifru od od preko 8 miliona dolara, pa su se Srbi istočne obale Amerike suprostavili Pink Panteru SPC, a kako je uticaj Srba u Americi puno veći nego u Australiji, Porfirije je da smanji tenzije objavio da je Irinej raščinjen i da više nije vladika.
Koliko je vjerovati gospodinu Periću ne znam, jer daleko sam od oltara, ali na fotografiji pred Patrijaršijom u Beogradu na zasjedanju Sinoda SPC, dobro sam vidio, malo pokunjenog i malo više pogrbljenog Mirka Dobrijevića, diplomca s jezuitskog univerziteta Loyola. Da ne bi nastupa vladike Nikanora nikad se ne bih sjetio Irineja, makar sam lično s njim imao teške sudske i novinske obračune po Australiji i dan kada je protjeran iz ove zemlje slavio sam kao svoj veliki (poslovni) uspjeh..
I da zaključim istine radi, nikada nisam čuo među Srbima Australije da je vladika Nikanor lopov, ali isto tako nikada nisam čuo među Srbima Australije, da vladika Irinej nije lopov.
(Autor je advokat i novinar iz Dubrovnika, prognanik u Adelaide, Australija)
