IDEJE o obnovi kapele na Lovćenu, uvođenje tzv. crnogorskog jezika kao službenog, potiskivanje srpskog identiteta u crnogorskim udžbenicima za jezik i književnost, zvanična podrška tzv. Crnogorskoj pravoslavnoj crkvi, uslovili su nove podele na crnogorskoj političkoj i kulturnoj sceni, koje nisu mogle mimoići ni loćenskog Prometeja.
„Ako se ne može poništiti NJegoš“, piše 2003. godine Milutin Mićović, „može se iskompromitovati kulturni kontekst (srpska nacionalna ideja i kosovsko-vizantijski kulturni obrazac) na koji se oslanja NJegoševo djelo. Kompromitovanje srpskog kulturnog nasljeđa, i kosovskog mita u Crnoj Gori (kao velikosrpski okupacioni koncept), neposredno je podrivanje konstitutivnih obrazaca Crne Gore, i vrlo opaka priprema za likvidaciju njegoševske vertikale…
To što je ranije stvarno učinjeno na Lovćenu (rušenje NJegoševe crkve), sada se sprovodi u prostoru strateškog verbalnog nasilja, kompromitacijom i likvidacijom srpske kulturne i duhovne tradicije u Crnoj Gori, eliminacijom iz javnog života ljudi koji žive i misle sa dubljeg oslonca.
MORALNA dekadencija kulturnog i duhovnog establišmenta (otuđenog od izvora, ispražnjenog od suštine!) u Crnoj Gori otišla je dotle da je NJegoševo i njegoševsko nasljeđe upravo spalo na etikete – ‘mitomanija’, ‘kosovomanija’, ‘velikosrpska (kulturna i duhovna) ideologija’.“
(Večernje novosti)
